Biały sen. [1]

Kamui odsunął się o kilka kroków i ponownie zmierzył swoje dzieło długim spojrzeniem. Znów coś było nie tak. Zastanowił się przez chwilę, mrużąc oczy. Może zbyt ciemne kolory? Nie... chociaż?

Obraz malował na zamówienie pewnego pasjonaty z sąsiedniego miasta. Miał przedstawiać Dolinę Rosemerthy, jednak z jakiegoś powodu wcale jej nie przypominał.

Z niecierpliwością pomachał pędzlem, nieuważnie rozbryzgując wokół trochę zielonej farby. Nie zwrócił na to jednak uwagi.

-Za ciemne - mruknął. - Biały... potrzebuję białego...

Zaczął rozglądać sie po pomieszczeniu w poszukiwaniu wspomnianego pigmentu, jednak odnalezienie go w panującym wokół bałaganie graniczyło niemal z cudem.

Pokój, który wynajmował był całkiem spory jak na tak bzdurnie niską cenę, jednak odkąd się tam wprowadził, z każdym dniem kolejne jego części znikały pod zwałami papieru, płótna, rozmaitych farb, tkanin i akcesoriów niezbędnych do wykonywania jego pracy. Wszystko tonęło już w ciemności, rozpraszanej tylko blaskiem kilkunastu świec rozłożonych w różnych miejscach.

Westchnął głęboko, nadal szukając białej farby.

-No gdzie od jasnej cholery...? - jego wypowiedź przerwała kobieta, otwierająca drzwi bez jakiejkolwiek zapowiedzi. To znaczy, próbująca je otworzyć, bo zatrzymały sie po kilku centymetrach, zablokowane jakąś zagubioną sztalugą. - Momencik!

Odłożył pędzel na pierwsze lepsze coś stojące w pobliżu i pospieszył jej z pomocą. Szarpnął mocno drzwi i stanął twarzą w twarz z młodą, różowowłosą dziewczyną. Wyraźnie zdenerwowaną.

-Wiesz, która jest godzina? - palnęła na wstępie, omijając go i wchodząc do pomieszczenia.

-Byłbym wdzięczny, gdybyś pukała - mruknął, ale puściła to mimo uszu.

-Powinieneś więcej sypiać - oświadczyła, zbliżając się do rozpiętego płótna. -Dobrze ci idzie - pochwaliła. - Ale trochę to .. .ciemne.

-Wiem, szukam właśnie farby - przewrócił oczami.

-Wątpię, żebyś znalazł cokolwiek w takim ... zamieszaniu - westchnęła, obrzucając pokój zmęczonym spojrzeniem.  -Jak możesz mieszkać wśród czegoś... takiego? Nie boisz się, że podczas snu zje cię jakiś niezidentyfikowany współlokator?

-Nie mam na to czasu - burknął tylko, znów rozglądając się za zgubą.

-Na nic nie masz czasu - powiedziała z wyrzutem. - Tylko praca, praca, praca...

-Lubię to, co robię - odrzekł tylko, przesuwając jakieś pudło.

-Zauważyłam. Gakupo-kun, zrób sobie przerwę. Chociaż na parę dni. Proszę - dodała, w zakłopotaniu splatając ze sobą palce. - Martwię sie o ciebie - wyznała, ukrywając zarumienioną twarz za kurtyną długich włosów.

Artysta zmierzył ją uważnym spojrzeniem.

-Luka-san... ja... -zaczął, ale znów mu przerwała.

-Po prostu Luka. Ile razy mam ci to powtarzać?

-Emm - zawahał się, zakłopotany. - Przepraszam, że musisz się o mnie martwić - uśmiechnął się. - Ale dam sobie radę. Poza tym... Jest!

Niemalże w biegu pokonał dzielącą ich odległość. Luka popatrzyła na niego, lekko przestraszona, ale ominął ją.

-Znalazłem! - Pomachał triumfalnie poszukiwanym barwnikiem.

-Gakupo-kun... -w jej głosie przebrzmiało rozbawienie. -Kiedy skończysz z tym obrazem, weźmiesz wolne. Obiecaj.

-Ale... -Wcale mu sie to nie uśmiechało. Już miał umówione kolejne trzy terminy i wolał jednak na nie zdążyć.

-Obiecaj! - zażądała.

-Emm... Dobrze. Obiecują. Ale najwyżej dzień.

-Dwa.

-Niech będzie. Dwa dni.

-Świetnie - uśmiechnęła się promiennie i opuściła pokój. - Dobranoc, Gakupo-kun - powiedziała jeszcze w drzwiach.

 Chłopak przez chwilę wpatrywał sie w ścianę, za którą zniknęła Luka.

Czy to możliwe, żeby dziewczyna się w nim... zakochała? Też coś. Uśmiechnął sie lekko z politowaniem dla samego siebie i pokręciwszy uprzednio głową, otworzył farbę.

Po lekkich problemach ze znalezieniem czystego pędzla podszedł w końcu do obrazu, żeby tuż przed nim najzwyczajniej w świecie potknąć się o jakiś zabłąkany przedmiot i wylać część płynu na świeżo poprawiany obraz.

-Nie... Nie, nie, nie, nie, nie... Tylko nie to! - zajęczał, zrywając się z podłogi. Zamarł. Farba zamiast pobrudzić obraz... zamazała go. Zupełnie, jakby nigdy nie pokrył tego płótna farbą.

Z niedowierzaniem przejechał palcami po białej plamie. Suche.

Zmarszczył brwi.

-Majaczę - skwitował. - Lepiej naprawdę pójdę już spać.

~

Powoli przymknął swoje lazurowe oczy, pozwalając myślom wpaść w ramiona wyobraźni. Nieświadomie położył się na trawie, zmęczony monotonnością dnia. Mimo toczącej się w jego głowie akcji, oddech zdążył się już umiarkować.

Widział to.

Pole pokryte krwią poległych żołnierzy, do upadłego walczących za obronę swoich krajów. Ogromne jaskinie, w których echem odbijał się nieopanowany płacz kobiet i dzieci, doskonale zdających sobie sprawę z tego, że jedynie jeden krok dzieli ich od śmierci. Zaszklone oczy młodych mężczyzn, wyrwanych z objęć ich matek, zmuszonych do trzymania ciężkiego oręża, by bronić tych, którzy pozwolili na zabicie ich bliskich. Kruki, ptaki symbolizujące śmierć, latające z drzewa, na drzewo, błogosławiące poległych swoją odrażającą pieśnią.

Widział to wszystko, jednak za nic nie mógł ubrać w słowa.

Powoli otworzył jedno oko, które radośnie przywitały tańczące na wietrze promienie słońca. Podniósł się, obiecując sobie, że to już ostatni raz.

Na oślep wyciągnął pióro, drugą ręką otwierając niewielkich rozmiarów, dość stary zeszyt.

Badawczym spojrzeniem omiótł całą jego pierwszą stronę.

- Nie siedź tak, bo złapiesz wilka, Bakaito - usłyszał, roześmiany głos Meiko.

- Ile razy mam cię prosić żebyś mnie tak nie nazywała? - burknął cicho, ponownie mrużąc oczy.

- Dużo razy!

- Świetnie - skwitował po chwili, ignorując słowa brunetki.

Zapomniał. Nie, brakowało mu słów. Nie, po prostu nie umiał!

- Coś się stało? - Meiko przeniosła swoje brązowe spojrzenie z zeszytu, na wyraźnie zdenerwowanego niebieskowłosego. - Znowu nie masz weny?

- Ech, na to wygląda - mruknął, przeglądając puste strony.

- Nie przejmuj się tak, zaraz na pewno coś wymyślisz! - Usiadła obok niego, by po chwili położyć głowę na jego ramieniu.

- Jestem aż tak beznadziejny, że musisz mnie pocieszać, co? Koszmar, Meiko-chan. Koszmar. - Mówiąc to pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Może wrócimy do domu? Napijesz się, zrelaksujesz... To na pewno ci pomoże! Ostatnio jesteś strasznie spięty, wiesz?

- Możliwe - przyznał niechętnie, po chwili namysłu. - Idź przodem, zaraz cię dogonię.

- Tylko się nie zgub, Bakaido! - Uśmiechnęła się wesoło i podskakując ruszyła w stronę ich mieszkania.

Dzisiaj jakoś nie przypominała sama siebie, jakby całą swoją powagę, no i intelekt schowała do torby i zgubiła.

Chłopak tylko przeklął siarczyście pod nosem, a swój wzrok ponownie zatopił w niemalże pustych kartkach.

"Jej marzeniem była wolność, ponieważ chęć spełnienia go, dodawała jej nadziei. Nadziei na lepsze jutro. Uśmiech nie zniknął jej z twarzy, nawet wtedy, kiedy stanęła naprzeciw kata" - chciał napisać, jednak pióro zamiast pisać, ochlapało całą stronę białą, niezidentyfikowaną cieczą, zmazując przy tym cały, wcześniej napisany tekst.

Siedział tak, wpatrując się na to z osłupieniem. Wiedział, że dzisiaj mu nie szło, ale żeby aż niebiosa miały nań zareagować?

Potrząsnął głową, wyrzucając w ten sposób zbędne myśli.

Nadal w lekkim szoku, przejechał palcem po kartce i następnej, i następnej, i następnej. Wszystkie były suche, puste, a mimo już wielu lat, wyglądały na nowe.

- Bakaito! Chodźże już - krzyk brunetki przerwał jego rozmyślenia.

Niepewnie zabrał wszystkie swoje rzeczy, wstając przy tym, po czym ruszył w stronę Meiko.

~

Chyba naprawdę był zmęczony, bo w chwili, gdy tylko przyłożył głowę do poduszki i zamknął oczy, momentalnie zasnął.

Przez jakiś czas nie śnił o niczym, dopiero później go zobaczył.

Jego sylwetka była zamazana, jakby stał pośród gęstej mgły, kontury były niemal niedostrzegalne.

Mimo tego doskonale rozróżniał kolory.

Czysty błękit, miejscami przechodzący w granat, jasny, żywy blask w oczach. Lekki uśmiech goszczący na przystojnej twarzy.

Nieznajomy również mu się przyglądał.

Gakupo nie był w stanie się ruszyć, jak sparaliżowany wzrokiem chłopaka. Czuł cos dziwnego, nieznane dotąd ciepło gdzieś w okolicach serca, pomieszane z sennym otępieniem, letargiem znanym właśnie z sennych mrzonek.

Nie bardzo myśląc o tym, co robi, wyciągnął przed siebie dłoń, jakby chciał przeniknąć taflę mgły i upewnić się, że niebieskowłosy jest prawdziwy. Postąpił w jego kierunku i...

Gwałtownie otworzył oczy.

Pokój zalewało blade światło poranka.

Jęknął przeciągle i z trudem przewrócił się na drugi bok, w efekcie z głuchym łomotem lądując na podłodze, pośród porozrzucanych na niej płócien. Westchnął głęboko, zasłaniając dłonią oczy.

Pora do pracy.
Zamiast jednak przygotować zieloną farbę, na wpół wbrew ponaglającemu terminowi sięgnął po błękitny barwnik.

~

Zaraz po tym, jak skończył jeść kolację bez słowa ruszył w stronę swojego pokoju.

Już na wstępie przywitały go ciepłe promienie zachodzącego słońca. Uśmiechnął się pod nosem i jak w transie położył na drewnianym łóżku.

- Kolorowych snów, Bakaito. - Nawet nie zauważył siedzącej obok niego dziewczyny.

- D-branoc - mruknął cicho, momentalnie zasypiając.

Było ciemno i zimno.

Siedział, a całe jego ciało nieopanowanie drżało. Czuł się jakby zamknięty w lodowej klatce, a słone łzy nieustannie spływały po jego twarzy.

Nagły blask, zmusił go do przymknięcia oczu. Widział człowieka!

Poderwał się i niemal natychmiast boleśnie uderzył o niewidzialną ścianę.

Światło przysłaniało większość szczegółów, jednak doskonale widział długie, wręcz fioletowe... na pewno fioletowe? Cóż, tak mu się wydawało. Długie, fioletowe włosy, związane w kucyk. Podobnego koloru oczy, poza tym nieznajomy był od niego lekko wyższy.

Niestety nie ważne jak bardzo starał się wyostrzyć wzrok, dostrzegał jedynie tyle. Mimo to jego obraz zapisał się w pamięci Kaito.

Poczuł, jak uśmiech sam wkrada się na jego twarz, a krople, spływające po jego twarzy zniknęły.

I wtedy nagły szok. Blask znikł, a za sylwetką nieznajomego pojawiła się ciemność, niby otchłań. Widział jeszcze, jak wyciąga w jego kierunku dłoń, a potem...

Obudził się, cały zlany potem.

W jego pokoju nadal było ciemno, jednak przyzwyczaił się do tego, była to wina złego położenia pomieszczenia, a raczej okien, skierowanych na zachód.

Przeciągnął się i chwiejnym krokiem usiadł za biurkiem.

"Blask niczym żyjąca istota, spowijała wszystko dookoła."

***

Uch, następne i nowe opowiadanie, co oczywiście nie znaczy, że Shizaya ( dla której w końcu wymyśliłyśmy tytuł - "Powinieneś walczyć" ) nie będzie kontynuowana. W sumie to jest już skończona, wystarczy poprawić i dodać. ;3

Z góry dziękujemy za komentarze, no i staram się ogarnąć stronkę.